المپیک ۲۰۱۰ در کانادا هم تمام شد. کانادا صاحب بیشترین طلای قهرمانی شد. میلیونها نفر به خیابانها آمدند و میلیونهای دیگر بیصبرانه و پر هیجان بازیها و مسابقات را دنبال کردند و شاهد رشد این همه زیبایی بودند. خیل انبوه جوانان و مردمی که به خیابانهای ونکوور آمدند و فریاد کانادا – کانادا سر دادند بینظیر، چشمگیر، و قابل توجه بود. از دید جامعه شناسی، یافتن هویّت مشترک، شرکت در یک بازیابی ملی از ارزشهای واحد، بوجود آمدن حس همکاری و یکرنگی، یکی شدن، و یک تن بودن برای پیروز شدن، افرینش یک رنگ و احترام به یک پرچم، همه پدیدههای مهمی است که میبایست به آن با دقت نگریست. در این میان بسیاری از ما ایرانیان به شور و وجد آمدیم و در این جشن ملی شرکت کردیم. ما همه دیدیم که کانادای بودن چگونه پر رنگ تر شد و همگانی شد. دیدیم که جوانان ما چگونه از ایرانی – کانادای بودن خود لذت بردند و همرنگ دیگران از این همه انرژی مثبت استفاده کردند.
جا دارد که از این پدیده شگفت انگیز المیپک درکانادا بیاموزیم. باشد که قدرت تجسم و آرزوی داشتن این چنین حل و هوای را برای ایران کنیم. باشد که روزی مردم در بند ما در ایران رها شوند و شانس تجربه چنین پدیده غرور آمیزی را در داشته باشند. باشد که روزی مردم ما در ایران بتوانند چنین هوایی مثبت، صلح آمیز، و انسجام دهنده را در قالب المیپیک در میهن ما ایران، استشمام و تجربه کنند. باشد که پدیده مردم پروری و روحیه پروری که المپیک در کانادا به ما نشان داد، روزی به ایران ما هم سرایت کند.