در حالی که روزهای بسیار تاریک و ترسناکی در تاریخ میهن خود را پشت سر میگذاریم، هنوز چشم اندازی به پایان این همه جنایت، غم، و ماتم عمومی وجود ندارد। هنوز نمیدانیم که آیا این ملت باید در غم از دست دادن بیرحمانه عزیزان بیشتری این چنین بسوزد و بسازد، یا اینکه شب تاریک روزی به صبح نزدیک میشود। بیشماری از ما، در تمام این روزهای تاریک و پر از درد میندیشیم که چگونه این همه ظلم و جبر را از این سرنوشت اجباری ما ایرانیان بزداییم و به دست تاریخ بسپاریم. وقتی که یک ملت در یک چنین مجموعه گسترده ای به زیر چکمه سیاه دلان و چماق داران فرستاده میشود، عزاداری یک نوع مقاومت در مقابل این فشار درد وشوک هیجانی بشمار میرود.
از طرف دیگر عزاداری برای عزیزان کشته شده به دست این تباه کاران، یک حق طبیعی مردم است.
نظر می‌رسد که اهریمن جوانان بیشتری را می‌خواهد قربانی خود خواهی و تاریک اندیشی خود کند، در حالی که مردم ایران خسته از دست این اهریمن ستم کار نمیدانند به کجا پناه ببرند। در این میان آرش کمانگیر قصه ما همانا هزاران جوانانی هستند که تنها تیر ترکش ایشان همانا ایمان این دلاوران به آزادی و خوشبختی است.
همدردی برای میهن در بند و ایرانیان عزادار، تنها راه مقابله با فشار عصبی این همه پریشانی و درد است. درود بر همه آنانی که دل برای این ملت میسوزانند.
