متخصصین امور خانواده در این امر صدای واحدی دارند، که سرپرستی کودکان و جوانان متاثر از نوع ارتباط مادر و پدر با فرزند میتواند عمل مهم رشد احساسی و انسانی کودک باشد.
این نقش ووظیفه که بر اصل هدایت، پرورش وجدان و اخلاق، و آموزش زندگی به فرزندان خود می‌باشد، از اصولی‌ترین و تعین کننده‌ترین رفتار‌های بشمار میاید که سرنوشت کودک را رقم میزند.
دیده میشود که بسیاری از مادران و شاید هم پدا رانی سعی میکنند یک رابطه دوستان با فرزند خود برقرار کنند، که البته هیچ ایرادی ندارد. ولی تنها دوست بودن و فرزندان کافی نیست، ما قبل از هر چیزی باید مربیان و آموزش دهنده گان کودکان خود باشیم، که البته این کار فقط در قالب یک رفتار دوستانه و مناسب قابل انجام می‌باشد.
روانشناسان مادران را به چند گروه تقسیم میکنند، از مشخص‌ترین آنها دیده میشود کا برخی از مادران تلاش بسیار میکنند که بهترین دوست فرزند خود باشند.
در این راه، این مادران نقش اصلی خود را که همانا راهنما بودن می‌باشد، را از دست میدهند، و از مرزبندی‌های لازم برای تعلیم و تربیت و تصمیم گیری سالم دور میماند.
در اینجا برای فرهنگ ایرانی ما لازم به تذکر است که نقش پدر و مادر با توجه به ساختار هر خانواده بسیار متفاوت میباشند. در واقع، پدران و مادرانی که مرز بندی سالم برای رهبری و کمک به فرزندان خود دارند میدانند که یک رابطه سالم با فرزندان نیاز به منطق و مکالمه دارد.
فقط دوست بودن و فرزندان کافی نیست که این گفتگوی سالم بوجد بیاید. فرزندان ما دوستان خود را در بیرون از منزل پیدا میکنند، در منزل ایشان به محبت پدر و مادر همراه با ارزش‌های سالم برای یک زندگی سالم دارند.
موفق باشید
پوران پور اقبال
