در این دنیای جدید متاثر از مهاجرت، جا به جا شدن ها، متفرق بودن خانواده ها، و تجربه مسافرت به کشورهای مختلف ما همواره به یک مهم برخورد می‌کنیم، و این مهم همانا زبان پارسی ماست.
زبان، راه انتقال اطلاعات، مشارکت، و تجربیت ما از نسلی به نسلی دیگر است.
زبان راهی برای گفتار، نوشتار، و راهی برای د رمان درد‌های نهفته ماست. زبان و گفتمان راه باهم شدن ها، ارتباط گرفتن ها، و بیان احساسات ما در راه تولید رفتار‌های سالم و پویا می‌باشد.
گذشته از اینها، روش مکالمه ما زبان پارسی است وو نه صرفاً زبان فارسی. ارزش گذاشتن به لهجه‌ها و اشکال مختلف زبان ملی و فرهنگی ما ایرانیان نه تنها زیربنایی بلکه وظیفه ملی- فرهنگی ما ایرانیان است.
زبان مادری ما ایرانیان که همان زبان پارسی باشد، در عرض هزاران سال به هر زحمتی حفظ شده و به زمان ما رسیده. جالب است که بدانیم که بسیاری از خانواده‌های ایرانی در نقاط گوناگون این دنیای پهنا ور، زبان مادری خود را به فرزندانشان نمی‌‌آموزند. به هر زبانی که فرزندان ما پرورش میابند، زبان مادری این قدرت را دارد که هویت ملی و هویت شخصی این عزیزان را تصویر کند.
داشتن هویت به ما الگو رفتار ی، احساسی، و اندیشه‌ای میدهد. برای ما پدران و مادران ایرانی باید حائز اهمیت باشد که فرزندانمان زبان پارسی ما را بیاموزند و سخن بگویند. باید بدانیم که متخصصین پژوهش‌های مغز به این مهم اشاره میکنند، که به کار بردن زبان مادری کمک به نظم احساسی و یا سلامت احساسی انسان میشود.
باید خاطر نشان کرد که زبان پارسی ما که زبان بزرگانی چون فردوسی، حافظ، سعدی، و مولانا و دیگر اساتید فرهنگ و هنر ملی ما می‌باشد،ساختار‌های مهم شناخت و دریافت و رفتار- احساسی ما را دنبال می‌کند.
در این چشم انداز میشود باور کرد که زبان مادری ما که همانا زبان آریا ئی ما ایرانیان باشد، دلیلی برای سلامت روحی، احساسی، اندیشه ای، و اخلاقی فراهم می‌کند.
باشد که سلامتی خود، زبان پارسی و یا زبان مادری خود، و همچنین میراث ملی خود را قدر بگذاریم. بدون شک فرزندان ما موفق تر خواهند بود وقتی که زبان مادری خود را یاد بگیرند.
شاد باشید.
پوران پور اقبال
