چند روز پیش همکاری از من پرسید که آیا ما ایرانیان سال نوع مسیحی‌ را جشن میگیریم یا نه.

البته خود مطرح کردن این پرسش نشان دهنده آشنا نبودن این دوست به راه و روش زندگی ما ایرانیان بود، چیزی که دلیل پرسش ایشان در کمال خلوص نیت میشد. واضح است که ما وقتی‌ در مورد فردی یا افرادی از یک جامعه میخواهیم بدانیم، دوست داریم که با فرهنگ و آداب و رسوم ایشان اشنا شویم.

بسیاری از ما ایرانیان در هر جا که هستیم به این سوال روبرو می‌شویم، دیگران علاقه دارند بداند که آیا در این تعطیلات سال مسیحی‌ ما ایرانیان در جشن و مراسم سهمی دریم یا نه. در این راستا به فکر افتادم که تعداد بیشماری از ما ایرانیان چه در داخل ایران و چه در خارج، در جشن و پایکوبی به هر مناسبتی که باشد شرکت می‌کنیم و این روحیه مثبت را با خود به هر کجا که میرویم به ارمغان می‌بریم.

از طرفی‌ هم به این اندیشه مشغول شدم که گاهی‌ ما ایرانیان خارج از ایران، نوروز زیبای خود را انگونه که در ایران رسم است نمیتوانیم که جشن بگیریم، هر چند که برای جشن کریسمس گاهی‌ بیش از خود مسیحیان نیرو میگذاریم. این هم خود بسیار ارزنده است چرا که ما به یاد داریم که: خواهی‌ نشوی رسوا همرنگ جماعت شو.

از آنجایی که فرهنگ نوروز آمیخته به شادمانی و سرور همراه با آمدن گلهای بهاری و خواندن اشعار دلنواز می‌باشد، مجموعه جشن کریسمس هم همه نیاز به داشتن شرایط مناسب و دل انگیز دارد.

در این راستا فرزندان ما که در این محیط بزرگ شده و میشوند، معنی‌ درخت کاج تزئین شده را بیشتر از ما که در کنار سفره هفت سین آغشته به گٔل سنبل و شادمانی گرفتن عیدی بزرگ شدیم، می‌دانند.

در هر صورت، باشد که ما ایرانیان همیشه جشن بگیریم و چه کریسمس، چه نورز، چه هانوکا، و هر مراسم دیگری، همیشه پیشتاز و شاد به استقبال زندگی و زنده بودن برویم. ولی‌ در عین حال، آنانی‌ را که در سختی هستند در جشن خود سهیم کنیم و دیگرانی را که دردمند و یا در بند هستند، را از یاد نبریم.

سالم باشید.