این روزها بسیاری از هموطنان ما به نیویورک رفته اند تا صدای اعتراض خود را در مورد شرکت احمدی‌نژاد در سازمان ملل به گوش دنیا برسانند. صحنه‌های چشم گیری از تظاهرات و اعتراضات مردم آزرده از این نامردمی‌های حکومت اسلام زده در تمام اینترنت به سرعت پخش میشود. برای آن افرادی که دلی‌ برای وطن میسوزانند، هر گونه اعتراض برای شرکت قاتل مردم ایران در سازمان ملل کم و ناچیز است، چرا که اصل ماجرا‌ بیشترین بی‌حرمتی به میهن بلا زده و مردمان اسیر آن دیار است.

در یک صحنه ایرانیان در جلوی در ورودی سازمان ملل گرد آماده اند تا صدای خود را به گوش هیأت اعزامی دولت ایران برسانند. در این صحنه، صدای مردم و شعار‌ها را می‌شنویم در حالی‌ که گروه اعزامی بدون توجه و با حالتی با دید تحقیر به مردم نگاه میکنند و به راه خویش ادامه میدهند.

گرچه این پیشواز مردم بر حق است، ولی‌ جالب و رّقت برانگیز رفتار بیمارگونه و تحقیر آمیز این نامردان سوار بر اسب قدرت است که دل‌ بیننده را به درد میاورد. در این صحنه بخصوص این فرستاده گان حکومت ظلم با آنچنان ژستی راه میروند که گویا خدا را هم بنده نیستند. از طرفی‌ احمدی‌نژاد که در هاله نور خود غرق شده، در سخنرانی‌ خود آنچنان مطمئن از بر حق بودن خود است که گویا ایشان هرگز از این اسب قدرت پایین نخواهد آمد. فقط در این حیرت میمانیم که چگونه این نامردان سوار بر اسب قدرت نظامی و نفتی‌ خود، می‌‌اندیشند. البته از نوع قتل ها، دستگیریها، کشتار، و جنایت این نامردن میشود دریافت که ایشان به هیچ صورتی‌ قصد کوتاه آمدن ندارند و در نتیجه روزی این اسب قدرت توسط همین مردم به زمین کشیده خواهد شد. تا آن زمان اینان مردم ما را کوچک و خار مینگرند، ولی‌ از این امر غافل هستند که “آن نیز نماند و این نیز نمی‌‌ماند.”