برای کودکانی که با ایدز و در فقر مطلق چشم به
این جهان می گشایند.

تقدیر

آری٬ آری تو می آیی
و فرصت سبز حیات می یابی
افسوس در دیاری که اشک هم نای غلتیدن
بر گونه های قشنگت را ندارد.

تو می آیی و نمی دانی
که شور بختی تقدیرت
دیر گاهی است رقم خورده است.

با تو آغاز می شود
کوتاهترین عمر انسانیت.

آن روزی که دستان کوچک خالیت
در لحظه های بی تفاوتی من و ما٬
از خاک پر می شود
بی تابی ات تمام می گردد
و
انسانیت ما هم.

در خود فرو می ریزم و
بر حقارت مان
چله می نشینم.

علی خدامی
ونکوور اکتبر ٢٠٠٨

Leave a reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *