امروز مشغول مکالمه ای با یک همکار کانادایی بودم. در فرصتی، این فرد که روانکاو و روانشناس معتبری است، ابراز همدردی خود را در مورد وقایع اخیر ایران اعلام کرد. در عمق صحبت این خانم حس همدلی و حمایت برای مردم ما شنیده میشد. به این امر اشاره کردند که در بیشتر جوامع آموزشی شهر ما توجه آموزش گران و دولتمردان به سلب آشکار حقوق انسانها در ایران جلب شده است.
در این صحبت کوتاه، این خانم آرزوی پیروزی برای مردم ما و آرزوی صلح و ثبات در کشور ما ایران داشتند. اینجا بود که احساس کردم توجه جوامع بین المللی و آرزوی ایشان برای یافتن آزادی و دموکراسی در میهن ما و احقاق حقوق مردم ما، چه مقدار باعث پشتگرمی است. این خانم همچنین به این نکته اشاره کردند که تاثیر وقایع اخیر از دید ایشان، این بوده که دید مردم دنیا نسبت به مردم ما ایران عوض شده است، و مردم ایران اکنون به نام انسان‌های صلح دوست، شجاع، روشنفکر و مترقی یاد میشوند. البته باید یادآور شد که در سی سال اخیر دید دنیا به ما ایرانیان متناسب با تصویر‌های غلط انداز و متاثر از کنترل شدید دولت ایران در خروج از اطلاعات صحیح به دنیا شکل گرفته بود، ، تصویری که اینک واژگون شده و برای همیشه واقعیت وجودی و هویت ملی ما ایرانیان را نشان میدهد. اینجا بود که بسیار بر مردم ایران و بر میهن گرامی ما ایران بالیدم.
این جا بود که احساس امیدواری کردم و دلگرمی گرفتم؛ که اگر چه شب سیاه است، ولی سحر نزدیک است.
