به ملاقات گروه مستان و کنسرت ایشان رفتیم. در این ملاقات صدای درد و فریاد ملتی را شنیدیم که در فقدان حق بیان، کلام، اندیشه، و زندگی آزاد، سی سال است که به شدت دردمند هستند. در این برخورد و ملاقات میشد دریافت، که گروه مستان در باز یافتن اشعار مولانا و دنیای پهناور مولانا قدمی بسیار نو برداشته است. این مطربان عشق به درستی پیام صلح، شادی، آرامش، انسانیت، و همدردی را بخوبی به گوش شنونده میرساندند.
ایشان با اشعار زیبای خود و با آهنگ خوش موسیقی اصیل ایرانی شنونده را به مقام والی انسانی خود راهنما شدند و بدرستی جنگ زاهدان کهنه فروش را برای اثبات خدایی خشن و ظالم را، بی تاثیر کردند.
این عاشقان مست وطن ما ایران، اثبات کردند که در کعبه ایشان جنگ رسیدن به خدا وجود ندارد، چرا که خدا در وجود هر کس باید نقش ببندد.
تشویق گروه مستان به ایجاد یک جامعه باز که در آن حق اندیشه آزاد یک زیربنا باشد، بسیار امیدوار کننده بود.
با وجود اینکه این تشویق در لابلای اشعار مولانا و چکامه‌های روشنفکران سبز ایرانی ما گره خرده بود، همچنان امکان دریافت این پیام برای حاضرین شنونده و مشتاق، فراهم بود.
با این صدای رسا، گروه مستان کار بسیار زیبایی را ارائه کرددند.
از آنجایی که بدرستی سزای پردین تفنگ نیست، ما نیاز داشتیم که بشنویم که در شهر ما هیچ رنگی برای پوشاندن ننگ نیست.
در این صدا زیبایی گفتگوی سالم به عنوان تنها راه حل نمایان بود، هر چند که با نظامی شدن میهن، سرنوشت هرگونه گفتگوی سالم به زیر سوال میرود।
در ملاقات با گروه مستان این احساس میشد که مردم نیاز به شنیدن اینگونه پیام‌های صلح برای ارتقا روح متاثر خود دارند. اکنون اگر ما که در ونکوور کانادا زندگی می‌کنیم اینقدر دلمان گرفته باشد، وای بحال مردم درون کشور، در دورانی که، در سیاه خانه دولت کودتا هر روز خبر از سرکوب بیشتر مردم میدهد، باید امیدوار بود که روزنه‌های بیشتری برای مستان سرزمنین ما باز شود.
در حالی که سرمست از تماشای گروه مستان و مردمی که به دیدن ایشان آماده بودند بودم، یک آینه احساس کردم که جنبش سبز همان جنبش مستان و عاشقان ایران زمین است که خدا را از کهنه پرستان دولت ایران بیشتر میشناسند و خود را نیز از این غاصبان متحجر بیشتر. و باید اذعان کرد که در این شناخت است که راه‌های آزادی و همدردی ترسیم میشود. به امید شناخت هرچه بیشتر.
