از مهاجرت هر چه سخن بگویم باز هم کم گفته ایم. ما ایرانیان مهاجرت خود را هنوز که هنوز است
باور نکرده ایم و بسیار اندک یا پیش و پا افتاده به بحث و یافتن راهکار‌های مناسب برای تطابق در این شرایط پرداخته ایم.
با گرفتن جشن عید نوروز، سیزده بدر، و مراسم دیگر ما سعی بر زنده نگاه داشتن فرهنگ خود می‌کنیم، ولی ازپژوهشی عمیق در مورد عوض شدن راه و راسم زندگی ما ایرانیان پرهیز می‌کنیم.
از انجایی که این دهکده جهانی به ما اجازه میدهد که مردان برخی از خانواده‌های ایرانی در ایران کار کنند تا که همسر و فرزندان ایشان در کانادا یا دیگر کشورهای غربی زندگی کنند، مهاجرت هنوز امری قریب است.
جالب توجه است که در بین کمتر گروهی از مردمان دنیا این چنین مهاجرتی امکان پذیر است.
پدرانی که در ایران کار میکنند تا هزینه مسکن و تحصیلات و دیگر مخارج خانواده خود را در این طرف دنیا بپردازند.
البته نمی‌توان کتمان کرد که شرایط برعکس هم وجود داشته باشد، ولی توجه این نوشته کوتاه بر نقش پدر است.
با اینکه بسیاری از پدران وظیفه نان آوری خانواده را به خوبی انجام میدهند، ولی پرسشی مطرح میشود که وظیفه سرپرستی، محبت، و حمایت پدرانه چگونه عرض یابی میشود؟ مطرح کردن این پرسش که وظیفه و نقش پدر بودن چیست شاید کمی دردناک باشد، ولی ما نمیتوانیم هزاران نوجوان و جوان ایرانی را که بدون پدر در خارج از ایران زندگی میکنند فراموش کنیم.
البته در بحث نقش مهم پدر بودن با توجه به تعداد بیشمار پدران غایب، ما وارد دلایل گوناگون این غیبت خارج از مسئله کار و تامین درامد خانواده نمیشویم. در این بحث روی سخن ما به پدرانی که به راههای ناعادلانه از خانوادهها جدا میشوند نیست. همچنین ما متوجه هستیم که بسیار پدرانی هستند که به اجبار از فرزندان خود جدا میشوند، و یا موانعی خارج از اختیار ایشان شانس زندگی در کنار فرزندان را از ایشان میگیرد.
هر چند که شرایط اجتماعی ما ایرانیان به اندازه سیصدو شصت درجه با همه ملیت‌های دیگر فرق می‌کند، ولی نیاز فرزندان انسان به داشتن پدری توانا و حاضر و همیطور مادری مهربان و آموزنده، همیشه وجود داشته و خواهد داشت.
دیده میشود که تعداد بسیاری از خانواده‌های ایرانی، در گذرگاه این سی سال بهم ریخته گی نظام فرهنگی و ملیتی ما، نوجوانان و جوانان خود را تنها در اقصا نقاط دنیای پهناورمسکن میدهند هر چند که پدر یا گاهی مادر و یا هر دو در ایران کار میکنند.
به روشنی میشود دید که مهاجرت این گونه , نه تنها به نفع جوانان ایرانی ما نیست، بلکه نقش سرپرستی پدر و مادر به زیر سوال میرود.
واضح است که مهاجرت و دلیل آن یک پدیده بسیار پیچیده است، ولی نقش پدر بودن تعریف خاص خود را دارد. بحث غیبت پدران و نقش فعال آنان در زندگی جوان ایرانی نیاز به تحقیق و برسی بیشتر دارد، اما در یک قالب کلی از طریق مشاهده و تجربه میشود به اهمیت این جریان اشاره کرد. در این میان، بسیاری فرزندان بین مادران مقیم در کانادا یا دیگر کشورهای غربی و پدران شاغل در ایران در حل حرکت و مهاجرت دائم هستند.
اینجاست که میشود این پرسش را مطرح کرد که در این صورت ثبات، آرامش، برنامه ریزی برای آینده، و استقلال فردی، حرکت خلاق برای این نسل همیشه در حرکت کجا میرود؟
این جوانان که از داشتن پدری همدم به دلایلی محروم بوده‌اند، چگونه پدران و مدرانی برای فرزندان خود خواهند بود؟ مهاجرت ابعاد پیچیده بسیاری دارد که از دریچه چشم فرهنگی ما پنهان مانده. امید که بتوانیم این آگاهی را بوجود آوردیم که فرزندان ما به وجود پدران و مدرانی حاضر و فعال در کنار خود احتیاج دارند.
شاد باشید
پوران پور اقبال
