اگر چه در فرهنگ ما ایرانیان مرتب این ضرب المثل استفاده میشود که: “دل شکستن هنر نیست، هنر آنست که دلی بدست آوری،”ولی گویا برخی از دولت مردان ما در ایران از این هنر دل بدست آوردن بسیار فاصله دارند.
به نظر میاید که اصول گرایان در ایران، هر روز با این تعهد از خواب بیدار میشوند، که بیشتر دل مردم را به درد آورند و هرگز روز خوش را به مردم روا ندارند.
با وجود تمامی اسناد و مدارک به شکل فیلم، عکس، و خبر که مردم با تلفن‌های همراه جمع‌آوری کرده‌اند، باز هم بسیاری از مردان متعهد به نابودی ایران، این همه مشکل را انکار میکنند.
البته این انکار یک روش برخورد و مقاومت منفی است که هیچ مشکلی را که حل نمیکند، بیشتر به مردم آسیب روحی- احساسی میزند.
انکار واقعیت‌ها از طرف آنان که مسول مستقیم کشتار جوانان ما هستند، هر چند که برای در کنترل بودن است، ولی در راهی بسیار زیانبار استفاده میشود.
چگونه میشود که با انکار، این خشم نهانی در دل مردم را پایین آورد، خشمی که در دل مردم میجوشد و صدمات فوران کردن این همه خشم در دیگ مانده، بسیار است. خشمی که تا آخر دنیا نمی‌شود آنرا انکار و یا کنترل کرد.
از طرف دیگر، خاطرات تلخ همه این وقایع اخیر، شاهدان و شهدای خشونت‌های وارد شده از طرف دولت را نمی‌شود با انکار و سفسطه، و یا دروغ از بین برد یا از ذهن مردم پاک کرد.
در نتیجه اینجاست که میشود پرسید، این دولت با شکستن دل مردم چه فایده‌ای میبرد، واقعا در این سی سال، کشتن، اعدام کردن، شکنجه دادن، اقرار تلویزیونی گرفتن چه سنگی را بر سنگ دیگر گذاشته، که اینک اینهمه دشمنی را در حق ایران و مردم ایران میخواهند به خورد مردم دهند؟
با استفاده از حقانیت کدام دین و آیین میشود یک ملت را این چنین اسیر و آواره کرد؟ این کدامین مرامی است که از انسانیت، دل بدست آوردن، همراهی، و همدلی این همه به دور است؟
