راجع به ظلم و ستم در میهن ما ایران، هرچه بگوییم کم گفته ایم. موضوع اینجاست که از نداشتن حقوق قربانی یا بازمانده یک ستم، ظلم، و بیعدالتی سخن بیشتر بگوییم. البته هدف ما اینجا، مقایسه دو سیستم متفاوتی چون کانادا و ایران نیست، چرا که فهمیدن دولت ایران و مقایسه آن با دیگر سیستم‌های دنیا بسیار مشکل و درد آور است.
در کانادا، وزارت خانه‌‌ای وجود دارد به نام وزارت عدالت، که تمام کارش توسعه سرویس دهی برای حمایت از حقوق قربانیان جرم یا بیعدالتی می‌باشد. پرسش اینست که چه کسی قربانی و یا بازمانده حساب میشود:
-فردی که مورد ضرب و شتم، دزدی، و یا تجاوز قرار گرفته
–کسی که فرد یا افرادی از خانواده خود را در یک سانحه ای از دست داده
فردی که مورد هر گونه بلای طبیعی و یا مورد تعرض به دست انسان واقع شده।.
چیزی که واضح است این است که در کانادا حقوق قربانیان یک جرم، جنایت، ظلم، اجحاف، و یا بیعدالتی به این گونه تعریف میشود:
– هر فردی، هر شهروندی که دچار هر گونه بیعدالتی شده، حق دارد که با انسانیت، احترام برای تمامیت فرد، و با همدردی با ایشان رفتار شود.
-هر فردی که قربانی و یا بازمانده یک جنایتی محسوب میشود، حق دارد که صدای اعتراض خود را به گوش دیگران برساند و دولت باید ایشان را برای ابراز اعتراض خود همیاری کند.
-فردی که مورد تجاوز و ظلم واقع شده حق دارد که از حمایت، همدردی، و مداوا، برخوردار شود।. در این امر متخصصان و افراد داوطلب بسیاری در سر تا سر کانادا مشغول سرویس دهی هستند.
پس از این دانش که هر فردی حق دارد از حقوق انسانی، عادلانه، و حمایتی برخوردار شود، این پرسش مطرح میشود، که چرا مردم ما در ایران از این حق طبیعی این همه بدور هستند؟
