تشویش، دلواپسی، اضطراب و یا نگرانی همه دلیلی برای یک نا توانی فیزیکی، فکری، روانی، و احساسی است که متاثر از راه و روش زندگی و نوع برخورد به مسائل روزمره میتواند به اشکال متفاوت بروز کنند.
تشویش و یا نگرانی یک حوصله و یا حالت بودن است در شرایط فشار،خستگی فکری یا بدنی، ناراحتی، سنگینی احساسی، و یا شرایط بیم و هراسمیتوانند چند برابر شوند.
وجود تشویش درونی تاثیر مستقیم بر فیزیک بدن ما می‌گذرد واحساس طپش قلب فراوان، لرزش، رعشه، تکان غیر عادی، احتیاط بیش از اندازه، گوش بزنگی نگران کننده، و یا حرکت متسی چشمیاز عوارض محسوس بشمار میروند.. گاهی اوقات علائم احساسی از ترس شباهت زیادی به ناراحتی قلبی دارد و فرد میتواند سراسیمه خود را به دکتر نشان دهد. در صورتی که علائم بسیار شباهت دارند و کمک لازم همیشه از راه دارو‌درمانی نیست..
به نوعی وقتی که به زبان روزمره اعلام می‌کنیم که دل و دماغ انجام کاری نداریم، ما از یک احساس نافذ و پیگیر صحبت می‌کنیم که حالت وجودی و بودن ما را به زیر سوال میبرد. تشویش و نگرانی و یا اضطراب اگر طولانی مدت باشد میتواند به ریشه بیماری روحی تبدیل شود، و در این مقطع زندگی روز مره و وظایف کاری فرد دچار اختلال میشود. احساس تشویش و یا نگرانی همیچ دلیل بیرونی ندارد، ولی ترس حاکی از وجود یک خطر خارجی و یا احساس این خطر در وجود فرد است. نگرانی در مورد انجام یک کار در آینده و یا ترس از نتایج یک کار احساسی عادی است، ولی اگر این احساس همیشگی و طولانی مدت باشد و فرد را از عملکرد‌های خویش باز نگاه دارد،، آنگاه فرد نیاز به درمان دارد.
آگاهی توانا ایی میا فریند..
پوران پور اقبال
