با توجه به آنچه که در میهن ما می‌گذرد، میشود این آشوب، بحران، و استبداد آشکار را از دریچه بهداشت روح و روان مورد مطالعه قرار داد، چرا که آنچه که ما ایرانیان امروز شاهد آن هستیم با هیچ گونه منطقی نمی‌شود توجیه کرد.
دولتمردان ایران با چندین بیماری پیشرفته روحی‌روانی دست به گریبان هستند।
خیالاتی بودن، شک و تردید بیمارگونه، وسواس داشتن به افکار مخرب، اعتیاد به قدرت، استفاده از دروغ، جنایت، و سرپوش گذاشتن به حقایق، و یا اعتیاد به دیدن حقایق از دریچه تاریک ذهن بیمار خود، همه از معدود عوارض این بیماری کشنده تنفر و دشمنی با هم نوع و اعتیاد به قدرت میباشند . این ترکیب مسموم کننده روح و روان انسان‌های تاریک اندیش میتواند یک حالت شعف موقتی، احساس کاذب و یا هیجان تلاطم ور فائق آمدن بر ترس‌های درون را خیلی سریع به ترس بیشتر از فاش شدن تبدیل کند।
استفاده از مواد مخدر هم در این میان آسیب هر روزه به مغز این انسان‌های در بند خود خواهی و قدرت طلب میزند، تا جای که فرسایش و تخریب اعصاب مغزی خود به جنون، توهم، ترس، تنفر بیشتر تبدیل میشود، در حالی که این بیماران مرتبا به ابزار کنترل بیشتری نیاز دارند.
این نیاز به کنترل همانا قبول خویشتنی است که منفور است و بیمار است، خویشتنی که از بیماری رنج میبرد، از بیماری ترس از نابودی و نداشتن کنترل برای قبول خویش نیازی که برامده از نداشتن مهر و توجه به این مردان در زمان کودکی میتواند حاصل شود.
در این سیر منفی و بیمار گونه اعتیاد به قدرت راهی است برای پوشاندن ضعف شخصیتی و یا برای درمان درد مهلک مورد توجه نبودن و یا به عبارتی مهم نبودن, به گروه تعلق نداشتن،تا مرحله‌ای که این افراد در توهم خوددست و پا میزنند و هر که در این مسیر با ایشان همراه نباشد را به جای دشمن میگیرند.
اینجاست که میشود فکر کرد که این مردان از یک اعتیاد به قدرت رنج میبرند که از هر اعتیاد به مواد مخدر هم خطرناک تر است. در اینجا شاید بشود که جنگ یک دولت با مردم را را از دریچه روانشناسی اعتیاد بنگریم। چرا؟ تنها به این دلیل که اصرار دولت کنونی را برای حفظ قدرت فقط از یک راه میشود درک کرد و آن هم ضعف ایشان برای از دست دادن قدرت است। میشود باور کرد که سردمدران دولت کنونی ایران معتاد قدرت هستند و در این راه از هیچ کاری خود داری نخواهند کرد. । بدرستی رفتار‌های بیمار گونه این دولت مردان در تعایف اعتیاد میگنجد। اعتیاد به معنای یک نوع فرار از دردهای نهانی و یا فرار از معضلات اجتماعی می‌باشد که فرد با استفاده از ماده محرک از عواطف درون خویش دوری می‌کند.
به امید یافتن راه درمان و نجات مردم از دست این بیماران خطرناک.
